Roman Kahramanları
Venom (Eddie Brock): ZEHİRLİ ÖFKE
-
Venom (Eddie Brock): ZEHİRLİ ÖFKE
ZEHİRLİ ÖFKE
Ne de olsa çocuklar şiddet dolu yaratık filmlerine bayılırlar(!)
Çocukluğunu #Marvel veya #DC çizgi romanlarıyla geçirmiş önemli bir kitle -ki günümüzde en küçükleri otuz yaşlarındalar- #Disney’in Marvel Sinematik Evreni’ni 4 milyar dolara satın aldığı 2009 yılından bugüne kadar ortaya çıkan filmler için çocuk filmleri demekten kendilerini alamıyorlar. Nolan’ın ilk iki Batman filmini tenzih ederek aynı durumun DC filmleri için de geçerli olduğunu söyleyebiliriz. Çünkü buradaki asıl rahatsızlık süper kahramanların veya yaşadıkları dünyanın nasıl beyaz perdeye nakşedildiğinden çok, aslında çizgi roman ve sinemanın çok farklı beklentilerle tüketildiğini karar verici mercilerin önemsememesinden kaynaklanıyor. Söz gelimi Thanos’un (Avengers Infinity War) bir parmak hareketiyle insanların yarısını ortadan kaldırdığı sahneyi action to action bir çizgi romanda gördüğümüzde bu bizim aklımızı almaya yetmişti. Hareketin büyüklüğü yıllardır tanıdığımız kahramanlarımız için kırılma noktasıydı. Fakat bu sahneyi iki buçuk saatlik filmin içindeki bir kırılma noktası hatta finali yapabilmek görsel doyumun dışında inandırıcı bir hikayenizin de olmasını gerekli kılıyor.
Zehirli Öfke (#Venom) yetişkin sinema izleyicisinin eli yüzü düzgün bir film izleme gereksinimini karşılamayı boş vermiş gözüken Disney-Marvel işbirliğinin ya da DC’nin bir filmi değil. Bir çok Marvel karakteriyle birlikte hala hakları kendisinde saklı bulunan Sony, uzunca bir süredir sürüncemedeki projesi Venom’u nihayet hayata geçireceğini duyurduğunda daha önce #Zombieland gibi eleştirmenler tarafından geçer not verilen mizahi bir zombi filmi ile bilinen Ruben Fleischer’ı yönetmen olarak seçtiğini açıklamıştı. Senaryo ekibinde ise hayal kırıklığı yaratan Dark Tower (#KaraKule)’nin senaristlerinden Jeff Pinker vardı. Açıkçası hem yönetmen hem de senaryo ekibindeki isimler heyecan yaratmayı başaramasa da Sony’nin en güvendiği koz, baş rol oyuncusu Tom Hardy’di. Hardy, projeye hevesle dahil olmuştu. Kendisinin açıkladığı gibi, Eddie Brock/Venom arasındaki birbirini besleyen egoist ilişki ve Venom’un Marvel filmlerinde pek göremeyeceğimiz şekildeki korkunç dişleriyle insanların kafasını koparmayı sevmesi onu projeye çeken etmenlerdi. Venom’u beyazperdede izlemek için sabırsızlanan kitle içinse filmin herhangi bir süper kahramanının olmadığı özgün bir dünyada geçeceği, 18 yaş üstü için yapılan ve Tom Hardy’nin Venom’a hayat verdiği bir karakter filmi olarak planlanmasıydı. Çocukluğundan beri bu anı bekleyenler kadar Venom’u hiç duymamış insanları da tatmin etmek için elde yeterli malzeme var gibi duruyordu.
Filmin ilk yarısı ünlü ve gözü pek gazeteci Eddie Brock’u(Tom Hardy) anlatarak başlıyor ve zaten formülü belli olan dramatik yapıyı Tom Hardy’nin adeta şov yaptığı oyunculuğu sayesinde zorlanmadan kuruyor. İlk perdenin sonunda, Brock’un uzaylı bir parazit formu olan simbiyotların dünyaya gelmesine neden olan roketten sorumlu Life Foundation isimli şirkette çalışan sevgilisi Anne Wyeing’in (Michelle Wiliams) bilgisayarını karıştırması ve gizli dosyalardan haber yapması ile hayatı kararıyor. İtibarını, işini, sevgilisini kaybeden Brock’un yolunun Venom’la kesiştiği ana geliş inandırıcı ve bu noktada hala filmden ümidinizi kesmiyorsunuz. Hatta ardından ikilinin yeni vücudunun tanıtıldığı bir aksiyon sahnesi ve onun da ardından Venom’un kendi sesini duymamız güzel şeylerin başlayabileceğinin habercisi gibi. Çünkü tam bu noktada hikaye, Brock/Venom ilişkisi ile bir arkadaşlık teması üzerinden, tek kahramana (Eddi Brock) odaklanan dramatik yapıdan tematik bir yapıya Venom’un sesiyle aniden bürünüyor ki senaristler şayet bu cesur tercihin arkasından kalkabilselerdi film tarihindeki en ilginç arkadaşlıklardan birini bize izletmeyi de başarabileceklerdi.
Ama kalkamıyorlar. Venom’un da kendi gezegeninde Brock gibi bir kaybeden olduğunu söylemekle yetinmesi neden bu dünyada kalmak istediğini hatta bu uğurda ölmek istediğini belki açıklıyor ama tematik forma geçiş hamlesi durum komedisi mizahından ve yüzeysel çatışmalardan ibaret kalıyor. Tom Hardy’nin bir röportajında ‘’Venom’un sesinin #JamesBrown tarzı olduğunu düşünmüşümdür hep.’’ diyerek karakterize edilmeye çalışılan Venom’u karikatürize etmekten başka bir şeye yaramıyor bu durum. Örneğin; Simbiyotlar neden dünyayı yok etmeye karar verdiler ama Venom vaz geçti? Eddie Brock yüzünden mi ama neden? Şansına artık neyse tam istediğini buldu diye mi? Ya da çünkü o #TomHardy diye mi?! Bu soruları filmi sevmek için soruyorsunuz, çok değil biraz daha derinleşmesini istiyorsunuz. Örneğin, Brock/Venom(insan ve uzaylı) ilişkisinin yüksek binalara tırmanabilmek gibi şekilci çıkarlardan ziyade birbirine sorgulattıklarını ya da birbirlerindeki hangi eksik yanı doldurduklarını izlemek istiyorsunuz. Evet gördüğümüz en havalı ikili var karşımızda, karşılarına ne çıkarsa çıksın alt edebilecekler eminiz ama bu kadar güçlü olmayı nasıl başardılar? 70. dakikaya kadar öyle böyle bir Eddie Brock karakteri yaratan film Venom işin içine girdiğinde size yeterince gösterdik ya da bir sonraki filme bıraktık dermiş gibi cevap veriyor.
Bu noktada filmdeki önemli sorunlardan bir diğerinin; seyirciye elindeki bilginin ne kadarını vereceğini belirlediği bir aşamada kendini gösterdiğini söyleyebiliriz. Film, ilk yarısındaki Eddie Brock odaklı inşasında çuvallamıyor ama filmi onun gözünden de görmüyoruz. Filmin en başından başlayarak onun bilmediği ya da fark etmediği gerçekleri seyirci önceden biliyor. Bu ikinci yarıdaki #tematikyapı için işe yarayan bir tercih ama biraz oradan biraz buradan biriken bilgiler birleşip ne filmin kötü karakter(ler)i, ne Brock’un onu terk eden ama sonra affeden sevgilisi, ne de özellikle simbiyot Venom’un kendisi için yeterli motivasyon yaratmaya yetmeyince elimizde 15 yaş üstü için vizyona giren aksiyon ve mizah soslu standart bir yaratık filmi kalıyor.
Es geçilmeden belirtilmeli ki, her ne kadar Ruben Fleischer’ın yönetmenliğinin bir artısını göremesek de görsel seyir zevki ve genel olarak filmdeki CGI kalitesi filmde oldukça yüksek tutulmuş. Zaten Zehirli Öfke (Venom), sonundaki Eminem’in aynı isimli şarkısıyla birlikte sanki en başından beri içimizdeki haşarı çocuğu memnun etmeyi vaat etmiş gibi başlıyor ve bitiyor.
#venom #marvel #tomhardy #disney #sinema #senaryo #filmanalizi #filmeleştirisi
-
0 Yanıtlar:
Üzgünüz, hiçbir yanıt bulunamadı.